Ik heb hier niet veel meer geschreven de laatste tijd over Kalle de Kater. Dat komt omdat we het veel te druk hebben met kijken naar de echte Kalle, die speelt met zijn vriendin Lola de Teckel.
Maar nu... Kalle is verdwenen! We hebben hem het laatst gezien op donderdagavond, 31 januari. De volgende ochtend is hij waarschijnlijk niet voor zijn ontbijt verschenen. We dachten eerst nog dat hij ergens boven lag te slapen. 's Middags gingen we zoeken. Eerst overal in huis, daarna buiten. Hij is nergens.
We hebben briefjes rondgedeeld bij de naaste buren met het verzoek om in schuur en garage te kijken. We hebben in de wijk en de wijken er om heen posters opgehangen met een foto van hem. We hebben hem aangemeld bij Amivedi, bij Mijn Dier is Zoek, bij alle dierenartsen, bij de asiels, bij de gemeentereiniging, bij de wijkbeheerkantoren, bij de dierenambulance. We hebben de mensen van de plantsoenendienst gevraagd waar hun wagens 's avonds heengaan, waarop we naar Zuidland zijn getogen, bij het aannemersbedrijf daar folders afgegeven, in de omgeving nog wat geplakt. En nu weet ik het niet meer.
Hij is al een week zoek. Het is koud 's nachts. Nu is (was?) hij gezond en goed doorvoed, dus hij kan wel tegen een stootje. Maar wat als hij ergens zit opgesloten? Als daar geen water is, dan is hij nu misschien al dood. Wat als hij verdronken is en op de bodem van de vijver ligt? Dan vinden we hem misschien nooit. Wat als iemand hem meegenomen heeft?
Ik heb al heel veel katten gehad, maar nog nooit zo'n lieve goedzak als Kalle. Dit kan niet en dit mag niet. Kalle moet terugkomen. En dus gaan we maar weer zoeken. Je moet toch iets.
Op de ramen staan nog de vieze modderpootjes, die hij daar gemaakt heeft. Tot vlak onder die vogelstickers sprong hij. Ik wou dat hij er nog veel meer bijmaakte. En hij mag heel het huis vol modderpootjes maken. En de bank onderplassen. En ieders koffie en thee omgooien. Als hij maar terugkomt.
